ارتباط سازی یا گریه نکردن

میخواهند ارتباط بسازند؟نمیدانم.مشاهده ی من این است که هر هفته یک اسباب بازی از طبقه ی پایین میاید توی مهمانی، که فقط در مالکیت یک نفر است و طولی‌نمیکشد که صدای گریه‌ی چند بچه برای نگه داشتن فقط چند لحظه ی آن اسباب بازی سر همه ی ما را پر میکند.مادر یا پدر کودکی که صاحب آن اسباب بازی است سعی می کنند سر و ته قصه را هم بیاورند.

احساس من: خشم خشم خشم...

مادرهای کودکان دیگر هم بغض و خشم می آید توی چهره شان.

هیچ کس حرفی نمیزند.گریه ها بالاخره تمام می شود.

اما چیزی که این وسط از دست می رود،ارتباط است.گوهر ارتباط سازی بین بچه ها از بین می رود....

و من این را عجیب مشاهده می کنم و انگار این ارتباط های بی پایان نیمه ساخته،کج و کوله برای کسی مهم نیست.

پیام هایی که به بچه ها میدهیم برای کسی قابل دیده شدن نیست.

خدایا کمک کن...